Interview Peter De Roover

Een tweede interview in een reeks van hopelijk nog veel met één van onze parlementsleden.
Deze keer met iemand waar ik persoonlijk enorm naar opkijk,Peter De Roover.
“ Peter,de meeste mensen hebben je "ontdekt" in 2016 toen je fractievoorzitter werd in het federaal parlement. Wat deed je daarvóór zoal?
Ik ben sedert Jan Jambon verhuisd is naar de Vlaamse regering zowaar de oudste van onze federale fractie maar eigenlijk nog een groentje in partijpolitiek, toch zeker wat het aantal jaren betreft. Voor ik professioneel politicus werd, gaf ik namelijk 30 jaar les in een TSO-school in Antwerpen Noord en Deurne. Ik ben meermaals gevraagd om op een lijst te staan maar ik deed mijn job graag en had het gevoel dat ik meer een verschil kon maken naast de partijpolitiek. Zo was ik voorzitter van de VVB, richtte ik de digitale Doorbraak op, schreef opiniestukken voor kranten en vergeet ook niet de impact die je hebt als leraar. Zeker op concentratiescholen zoals die waar ik les gaf, met een groot aantal allochtone leerlingen, mag je echt niet onderschatten wat een kwaliteitsvolle en inspirerende leraar kan beteken voor die gasten. Ik hoop dat een beetje geweest te zijn. Voor de verkiezingen van 2014 vroeg Bart me weer of ik wilde opkomen voor de N-VA en toen dacht ik voor het eerst: “ja, dit is het goeie moment want ik ben de 50 gepasseerd.” De rest is natuurlijk geschiedenis.
Hoe beleef jij deze uitzonderlijke tijden,online vergaderen,de wekelijkse plenaire met een handjevol parlementsleden?
Er is toch één positief iets voortgevloeid uit de coronacrisis en dat is dat het federaal parlement eindelijk ook de 21e eeuw heeft betreden. Noodgedwongen is er gedigitaliseerd en dat heeft behoorlijk goed gewerkt. Commissievergaderingen verliepen allemaal via Zoom, stemmen via een app en ook onze fractievergaderingen gebeurden allemaal digitaal. We hebben gelukkig snel kunnen omschakelen maar tijdens onze eerste ‘live’ fractievergadering in juli was iedereen toch weer ontzettend blij om elkaar te zien. Op donderdag zaten alleen de fractievoorzitters in het halfrond en dat gaf een heel vreemde sfeer. Ik miste vooral het applaus van onze grote fractie na mijn tussenkomsten. Grapje natuurlijk, maar met elkaar in debat gaan over belangrijke dossiers daarvoor moet je gewoon in dezelfde ruimte zitten en elkaar kunnen aankijken. Een vergadering tot daar aan toe maar een echt debat werkt niet goed via Zoom of al die andere apps die ik de afgelopen maand heb leren kennen.
Een regering van nationale eenheid, kan dit werken volgens jou? Met een maximaal aantal partijen.
Het gevoel leeft bij de N-VA leden dat we deze trein niet mogen missen, wie zich nu engageert zal beloond worden door de kiezer, ook al betekent dit misschien opnieuw een communautaire stilstand.
Het hangt er natuurlijk allemaal vanaf wat je wil bereiken. Wat de N-VA wil bereiken lijkt me redelijk duidelijk, het staat prominent in onze statuten. Je moet dus partners zoeken die zoveel mogelijk in de richting van jouw programma willen gaan. Maar de feiten tonen aan dat dat natuurlijk niet zo evident is, zeker niet als je kijkt naar hoe verschillend de Belgische kiezer stemt in Noord en Zuid. De coronacrisis bemoeilijkt de zaak nog meer. België is het enige land zonder relanceplan, er zit dus haast achter want de samenleving rekent op de politiek om een aantal cruciale beslissingen te nemen. Maar toch moeten we blijven inzetten op inhoud. De Belgische puzzel is er eentje die zich zeer moeilijk laat leggen wanneer je respect wil tonen voor de democratie in zowel Noord als Zuid én efficiënt een relanceplan wil opmaken. We mogen zeker niet kleurloos aanschuiven ‘omdat het nu eenmaal moet’.
Mensen die je een beetje volgen weten dat je een heel brede interesse hebt en graag de zeldzame vrije momenten een goed boek leest. Heb je een aanrader voor onze volgers?
Moeilijke vraag want kiezen is verliezen. Ik ben een echte fan van de 19de eeuw, ook de eeuw van de grote romans: Dostojewski, Tolstoi, Lampedusa, Dickens, Couperus of de lange reeks Franse romanciers. Biografieën gooi ik er ook graag tussen: Napoleon, Metternich, Bismarck, queen Victoria, Thorbecke.
Elsschot is recenter maar blijft steengoed. Recent (her)las ik enkele werken van Maarten ‘t Hart. Grand Hotel Europa van Pfeiffer vond ik een voltreffer.
Oh ja, Sir Roger Scruton is pas overleden, dus die verdient het om ook nog eens ge/herlezen te worden. Els Wittes jongste boek over de vraag waarom België in 1830 geen republiek werd is ook boeiend maar nu ben ik weer in mijn 19de eeuw beland.
Onze politieke tegenstanders zeggen dat de houdbaarheidsdatum van onze voorzitter al lang overschreden is. Wij weten wel beter maar neem nu door bepaalde omstandigheden dat de N-VA een nieuwe voorzitter moet kiezen zou jij je dan verkiesbaar stellen? Qua intellect, oneliners en politiek inzicht moet je niet onderdoen voor Bart.
Die uitspraak laat ik voor uw rekening. Zeker als politicus moet je de gave tot zelfrelativering altijd proberen onderhouden. In vergelijking met Barts fascinatie voor de Romeinen kom ik met mijn 19de eeuw nog best modern voor de dag maar misschien is het beter dat ik die illusie uit uw vraagstelling niet doorprik door me kandidaat te stellen. 
Hoe zie jij de toekomst van Vlaanderen na deze crisis. Rijpen de geesten en gaan we binnen afzienbare tijd in een confederaal België leven waar Vlaanderen zijn eigen potje kookt? Zal dit samen kunnen gebeuren met het Vlaams belang of is het water echt nog veel te diep hiervoor?
De fundamentele ombouw van de Belgische structuur is gewoon noodzakelijk én urgent. De corona-crisis heeft dat nog eens spijtig geïllustreerd. Elk project dat daar aan voorbij gaat blijft gepruts in de marge. Ik beschouw elke politieke partij als een potentiële bondgenoot om die ombouw te concretiseren. Het Vlaanderen dat daar uit moet voortvloeien is uiteraard een democratische rechtsstaat. Daarover sluiten wij geen compromissen.
Een stap verder is Vlaanderen als onafhankelijke natie. Is dat ook je natte droom?
Je kan niet zo lang actief zijn in de Vlaamse beweging en niet dromen van een onafhankelijk Vlaanderen. Maar ik ben altijd meer een Realpolitieker geweest dan een dromer. Als een confederaal België haalbaar blijkt, teken ik meteen.
Tenslotte nog dit: Waar en hoe zie jij jezelf en bij uitbreiding N-VA en Vlaanderen binnen een jaar of 10?
Een partij is maar relevant zolang ze een verhaal heeft. De N-VA hééft een verhaal, eentje dat staat als een huis en waar veel Vlamingen zich in kunnen vinden. Dat moeten we over 10 jaar ook nog steeds kunnen zeggen. Over 10 jaar ben ik 68, dan hoop ik nog steeds in goede gezondheid te verkeren. De kans is groot dat ik het halfrond dan heb ingeruild voor mijn tuinstoel onder de vijgenboom en de druivelaar. Meer tijd om brood te bakken, om te lezen, om met vrienden te tafelen want één karaktertrek van mij is me zeer lief: het besef dat de bereikbare dingen gelukkig kunnen maken, je moet het alleen maar willen. Laat ik afsluiten met een wijsheid van de oude Griek Epicurus (die ik verder zeker niet in alles tot voorbeeld wil stellen): “Wie rijk wil zijn, moet niet zijn vermogen vermeerderen maar zijn hebzucht verminderen.”